Op 26 april vierden de Verenigde Staten en Zuid-Korea de 70e verjaardag van hun alliantie met een aankondiging Verklaring van Washington, waarmee een nieuw hoofdstuk wordt geopend in de aanpak van de alliantie voor uitgebreide afschrikking. Zuid-Korea sprak “volledig vertrouwen” uit in de toezeggingen van de VS en bevestigde opnieuw dat het zijn eigen kernwapens niet zou nastreven in ruil voor grotere participatie op hoog niveau in de Amerikaanse nucleaire planning om te reageren op Noord-Korea.
In de Verklaring van Washington wordt nooit het woord ‘overtuiging’ genoemd, maar het beleid dat erin wordt uiteengezet, kan veel beter worden opgevat als maatregelen ter overreding dan als afschrikking. Bovendien zal de nieuwe verklaring niets doen om de onderliggende krachten aan te pakken die tot de oprichting ervan hebben geleid.
De term “langdurige afschrikking” beschrijft de VS die hun nucleaire arsenaal gebruiken om aanvallen op hun bondgenoten te voorkomen. Uitgebreide afschrikking heeft ook een belangrijke non-proliferatiecomponent, aangezien de bescherming die wordt geboden door Amerikaanse kernwapens bondgenoten ervan moet weerhouden hun eigen kernwapens te verwerven. Op het huidige Koreaanse schiereiland is de uitgebreide afschrikking van Amerika in de eerste plaats gericht op het voorkomen van een Noord-Koreaanse aanval, nucleair of conventioneel, tegen Zuid-Korea.
Een eeuwigdurende uitdaging voor Amerika’s uitgebreide afschrikkingstoezeggingen is het probleem van de geloofwaardigheid. Wanneer de VS zijn nucleaire paraplu uitbreidt, belooft het zijn kernwapens te gebruiken om grondgebied te beschermen dat niet het zijne is.
Dat is een zeer gewaagde bewering, vooral wanneer een bedreigend land – in dit geval Noord-Korea – het grondgebied van de VS kan bedreigen met een nucleaire aanval. De bondgenoten zijn begrijpelijkerwijs bang dat de VS, als er druk komt, haar beloften niet zal nakomen omdat hun territorium niet op het spel staat. Bondgenoten ervan overtuigen dat de VS hun verplichtingen zullen nakomen, is daarom een belangrijk onderdeel van duurzame afschrikking, en aantoonbaar moeilijker dan het afschrikken van tegenstanders.
De dynamiek op het Koreaanse schiereiland die leidde tot de Verklaring van Washington illustreert hoe moeilijk overtuigen is, ook al is afschrikken eenvoudig. Het voorkomen van een Noord-Koreaanse aanval op Zuid-Korea zou eenvoudig moeten zijn. De VS en Zuid-Korea hebben grote en zeer capabele legers, en de VS hebben een enorm voordeel ten opzichte van Noord-Korea op het gebied van nucleaire strijdkrachten. Pyongyang weet dat het zich in een veel zwakkere positie bevindt, dat het niet kan hopen te overleven tegen een gezamenlijke inspanning om het te vernietigen, en heeft sterk vertrouwd op een nucleaire strategie die de nadruk legt op de eerste zijn en snel handelen als het een op handen zijnde aanval detecteert.
In januari 2021 hield Noord-Korea een grote bijeenkomst van de regerende Arbeiderspartij, die werd bijgewoond door Kim Jong-un stel een plan op voor het toevoegen van nieuwe soorten vaardigheden het nucleaire arsenaal van het land. Het volgende jaar verergerde de spanningsspiraal op het schiereiland. Noord-Korea begon meer raketten te testen, Seoul en Washington hervatten grootschalige militaire oefeningen die eerder waren opgeschort om de diplomatie te stimuleren, en Pyongyang reageerde met nog meer raketactiviteit. In januari 2023 wordt de president van Zuid-Korea zei Yoon Suk-yeol aanhoudende Noord-Koreaanse provocaties zouden Seoul ertoe kunnen aanzetten kernwapens te verwerven of de VS ertoe aan te zetten hun uitgebreide afschrikkingsverplichtingen op te voeren.
De verklaring van Washington is een poging om tegemoet te komen aan het verlangen van Zuid-Korea naar meer garanties van de VS en om een einde te maken aan de recente oproepen voor Zuid-Koreaanse kernwapens. Het zal waarschijnlijk werken, maar de vraag is voor hoe lang.
De verklaring maakt melding van de weergave van Amerikaanse “strategische activa” zoals het aanstaande havenbezoek van een onderzeeër met ballistische raketten naar Zuid-Korea. Deze vertoningen zullen waarschijnlijk leiden tot een sterke reactie van Noord-Korea op basis van het recente gedrag van Noord-Korea om te reageren op gezamenlijke Amerikaanse en Zuid-Koreaanse militaire oefeningen met zijn eigen raketoefeningen. De raadplegingsprocedures die door de Verklaring van Washington zijn ingesteld, zouden een escalatie van spanningen kunnen voorkomen die Seoul zou dwingen nog meer geruststelling te zoeken, maar het is geen uitgemaakte zaak.
De Washington Declaration behandelt het symptoom, maar niet de onderliggende ziekte. Zonder beperkingen op het nucleaire programma van Noord-Korea zal Kim Jong-un zijn arsenaal blijven uitbreiden, wat op zijn beurt de geloofwaardigheid van de Amerikaanse afschrikkingstoezeggingen zal ondermijnen en Zuid-Korea zal aanzetten om aanvullende geruststellingen te zoeken. Vastzitten aan een lopende band van constante geruststelling zou de VS bekend voorkomen, maar het is op de lange termijn geen goed gebruik van de Amerikaanse macht.
In plaats van te proberen het bodemloze gat van het overtuigen van Zuid-Korea te vullen, zouden de VS hun onrealistische verwachtingen van de denuclearisering van Noord-Korea moeten laten varen en in plaats daarvan moeten proberen het nucleaire arsenaal van Kim in bedwang te houden door middel van wapenbeheersing. Het zou zeker een moeilijk proces worden, maar zonder een koerscorrectie zal de Verklaring van Washington alleen maar geruststellend zijn tot de volgende vertrouwenscrisis in de uitgebreide afschrikkingstoezeggingen van de VS.
Eric Gomez is een senior fellow bij het Cato Institute.
Copyright 2023 Nexstar Media Inc. Alle rechten voorbehouden. Dit materiaal mag niet worden gepubliceerd, uitgezonden, gekopieerd of herverdeeld.