De Italiaan Giorgia Meloni is voor velen aan de linkerkant de vrouwelijke Donald Trump

Telkens wanneer Donald Trump in het openbaar spreekt of iets doet, maakt dat velen aan de linkerkant woedend. Maar hij is niet de enige als doelwit. Intelligente conservatieve vrouwen die bekendheid hebben gekregen en uitblinken in hun beroep, lijken in dit opzicht Trump snel in te halen.

Ik denk aan twee Amerikaanse voorbeelden. Een snelle zoektocht op internet zal de kritiek, vitriool en ongebreidelde haat onthullen die degenen aan de linkerkant spuwen tegen de voormalige gouverneur van South Carolina, Nikki Haley, en rechter Amy Coney Barrett van het Hooggerechtshof. Veel van deze kritiek lijkt afkomstig te zijn van progressieve vrouwen die blijkbaar geloven dat alleen liberale vrouwen het recht hebben om geprezen te worden voor het doorbreken van glazen plafonds.

Maar hoe schokkend en beschamend de vijandigheid jegens Haley en Barrett voor sommigen ook mag zijn, het verbleekt in vergelijking met wat de eerste vrouwelijke premier van Italië, Giorgio Meloni, de afgelopen twee jaar heeft doorstaan. Linkse mensen – nogmaals, velen van hen vrouwen – gingen met hamer en tang achter haar aan, blijkbaar voor het plegen van de ideologische misdaad van conservatisme. Desalniettemin bleef Meloni trouw aan haar waarden en geloof, en daagde ze talloze verhalen uit die door links werden gesteund.

Ze werd een “fascist”, “extremist”, “dictator-in-wacht” en de tweede komst van Benito Mussolini genoemd. Sommige critici hebben zelfs gesuggereerd dat ze een nazi 2.0 is.

Het is geen verrassing, als je aandacht hebt besteed aan activistische liberale ‘journalistiek’, dat enkele van de meest giftige aanvallen gericht op Melona afkomstig zijn van progressieve sites in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk en Australië.

Veel van de felste tirades tegen Meloni zijn geschreven door vrouwen. Een zo’n artikel werd in september 2022 gepubliceerd door The Atlantic, getiteld “De terugkeer van het fascisme naar Italië.” Toen, in februari, publiceerde de Australian Broadcasting Corporation een verhaal met de titel: “Is de Italiaanse premier Giorgio Meloni een fascist?” Het netwerk plaatste een foto van Mussolini die de nazi-groet bracht terwijl hij naast Adolf Hitler stond. Het lijkt een poging tot karaktermoord; subtiliteit is nooit een kenmerk geweest van degenen aan de linkerkant.

Een liberale definitie van ‘fascisme’ is natuurlijk de definitie van miljoenen Italiaanse kiezers van pragmatische, verstandige oplossingen voor problemen die hun leven teisteren en mogelijk het toekomstige welzijn van hun kinderen bedreigen.

HBO-presentator Bill Maher bekritiseerde onlangs de liberale media voor de ineenstorting van conservatieve Europese politieke partijen met “extreemrechtse” oorsprong. Om zijn punt duidelijk te maken, nam Maher Meloni als voorbeeld, omdat ze herhaaldelijk werd bestempeld als een “extreemrechtse” politicus en op de meest opruiende manieren werd vergeleken met Mussolini.

“De kranten waren apoplectisch,” zei Maher. “Ik heb enkele van haar verklaringen gelezen. Lijkt me geen fascisme. Het klinkt als mensen die we in dit land aan de rechterkant hebben gehoord – ‘We moeten onze wortels niet vergeten’ en traditionele dingen zoals familie. En weet je, ik begrijp waarom er een terugslag is op sommige van de dingen die gaande zijn.

Hij vervolgde ook liberalen omdat ze Meloni aanvielen Broeders van Italië partij vanwege zijn “fascistische oorsprong”.

“Ze zeiden steeds: ‘Haar partij heeft fascistische wortels.’ De Democraten deden hetzelfde. Zij waren de partij van de slavernij en Jim Crow; dan zijn ze er overheen gegroeid. Al onze partijen hebben wortels. We groeien allemaal op in corrupte plaatsen – en nu zie ik dat ze is uitgenodigd in het Witte Huis.”

En daarin zit misschien wel het echte probleem voor sommige liberalen, democraten en extreem-linkse activisten: ze zijn doodsbang voor conservatieve, zelfverzekerde, intelligente, welbespraakte vrouwen. Waarom? Waar zijn ze bang voor? Zou het kunnen zijn, zoals een theorie suggereert, dat deze vrouwen – velen van hen moeders zoals Meloni – veel efficiënter kunnen zijn Verbonden met gewone, rechteloze kiezers op basis van hun geslacht, hun gemeenschap, hun stijl, hun strijd, hun principes, hun geloof en hun succes?

Giorgio Meloni heeft inderdaad een inspirerende achtergrond. Ze groeide op in een volksbuurt in Rome en richtte, zonder enige connecties of rijke politieke weldoeners, haar eigen politieke partij op – een partij die in slechts vier jaar tijd van het winnen van 4 procent van de stemmen naar de overwinning ging. 26 procent bij de laatste verkiezingen.

Zoals Meloni zelf zei al sprekend,,Ik ben de eerste vrouw in de geschiedenis van Italië die tot premier wordt benoemd. Ik kom uit een cultureel gebied dat vaak aan de rand van de (Italiaanse) republiek bleef en ik ben hier zeker niet terechtgekomen dankzij familieachtergrond of invloedrijke vriendschappen. Ik vertegenwoordig wat de Engelsen een ‘underdog’ noemen.”

Zou zo’n geschiedenismakend levensverhaal niet moeten worden gevierd – vooral vrouwen die hun rechtmatige plaats opeisen aan mondiale machtstafels die al eeuwenlang door mannen worden gedomineerd?

Als ik de gemene beledigingen en beschuldigingen lees die sommigen aan de linkerkant naar Meloni gooien, vraag ik me af of degenen die “fascisten!” ze verraden hun eigen onverdraagzaamheid, onzekerheid en machtsbeluste ideologische vooroordelen.

Douglas MacKinnon, een beleids- en communicatieadviseur, was een stafschrijver van het Witte Huis voor presidenten Ronald Reagan en George HW Bush en een voormalige speciale assistent voor beleid en communicatie bij het Pentagon tijdens de laatste drie jaar van de regering-Bush.